DİNÇER SEZGİN

1-

İZMİR ESİNTİLERİ

SORUMLULUK BANA AİT

DİNÇER SEZGİN
Radikal Gazetesi, 1 Ekim 2000, Ege baskısı
 

“Kişilerin hatırı için sınav geciktirilemez. Hemen başlayın, yoksa işlem yaparız.” “Yapın ama dinleyin lütfen. Onlar haziran döneminde okulu bitiremezlerse, bu yıl meslek okullarına giremezler.” “Akrabanız mı o çocuklar?” “Onlar da Türkiyeli, ben de Türkiyeliyim. Onlar da köy çocuğu ben de köy çocuğuyum. Köy koşullarını bilirim. Kim bilir nasıl bir engelleri çıkmıştır. Kesinlikle geleceklerdir sınava.” “Bilecenliğin gereği yok. Sınavı başlatın hemen.” “Hiç kimse sınavı başlatamaz. Müdür olarak tüm sorumluluk bana aittir.” Bu sözlerin altına imzasını atan kişi, bir zamanların ilkokul, ortaokul öğretmeni ve müdürü, sonra bakanlık müfettişi Ve Türkiye Öğretmenler Sendikası’nın kurucularından olan Osman Bolulu’dur. Otuzdan fazla kitabın üstünde imzası vardır Bolulu’nun. Yetmiş bir yaşın emek toplamı olan bu kitapların içinde şiirler, denemeler, masallar, seçkiler, ders ve meslek kitapları vardır. 

Sorunlarına çözüm yolları arayıp bulacak varsayımlar ve olasılıklar üzerinde durarak: bilgi çağının insan kimliğini kazanacak bireylerin yetiştirilmesine elli yılını adamış olan Bolulu'nun elbetteki zengin bir anılar birikimi de olacaktı. Baskıdan çıkar çıkmaz elime ulaşan ve bir solukta okuduğum “İnsanlığın Solmaz Gülleri “ adlı kitap, o anılar yumağından bir demet. 

‘Günlük’ ve ‘anı’ ilk bakışta, yazı türlerinin en kolaylarındanmış gibi görünürler. Her ikisinde de öznellik ön plandadır. Ve bana göre işin en zor yanı da budur. Öznelliğinizi öyle bir dozda tutacaksınız ki okuyan, hem sizin yanlılığınızı duyumsayacak, aynı zamanda yazdıklarınızın tümünde nesnel bir tat yakalayacak. Bu dozu ayarlamak, kaleminize bu kıvamı kazandırmak bir hayli ustalık isteyen bir iştir. Yazı yazıyorsanız, anılara kayı kayıverir kaleminiz. Bilinçaltınızdan, gönlünüzün, yüreğinizin bir yerlerinden kopup gelip çalıverirler pencerelerinizi. Penceresini çalan anılara Cahit Sıtkı ne güzel sorar: “Bilmem ki hatıralar/ Ne istensiniz benden/ Gelirgelmez sonbahar/ Cama vuracak ne var/ Ey eski hatıralar?” Bolulu’nun anılarını okuyunca o kanat seslerini duydum birdenbire. Anılara dönmek, anıları yazmak garip bir çelişki de yaratır insanın içinde: bir yandan o günlere dönmek istemezsiniz, bir yandan da dönmeden edemezsiniz. Yine Cahit Sıtkı “Sesliğine doyamadığım/ o eski saatleri, yeni/ Baştan kurmayın hatıralar” diyor, bu çelişkiyle ilgili olarak. Bolulu da, kitabın önsözünde, anıların erincinden ve üzüncünden söz ederken, bu duygunun altını çizmek istiyor. 

Hem eski bir öğretmen olduğum için, hem de Osman ağabeyin içten anlatımının etkisiyle yıllar yıllar öncesine savrulup gittim. Sınıflar, öğrenciler, köy ve kasaba dedikoduları, sorunları, çözümsüzlükler, umutsuzluklar, komünistlikle suçlanmalar, en yakın bildiklerinin, en çok yardım ettiklerinin kalleşlikleri, insanlığın yüz karası davranışlar, hatta rezillikler, her şeye karşın, öğrencilerde yakalanan bir kıvılcımın yarattığı sevinç ve umutlar diriliverdi içimde. 

Bolulu, öğrencilerine “İnsanlığın Solmaz Gülleri, diyor. Ceyhun Atuf ustada, ‘dünyanın bütün çiçekleri’yle bir tutmuştu öğrencileri. Onları ‘sevdiğimiz çiçek adları gibi’ düşünmek, bakışımızı da belirliyor bir yerde. Dünyayı güzelleştirmek için çiçeklendirmeye çalışırız hep. Çiçekle bir tutmakla galiba bir görev de yüklüyoruz çocuklarımıza: “Dünyayı güzelleştirin” diyoruz. Ya da; dünyayı yalnızca siz güzelleştirebilirsiniz gibi bir iç dilek de var bu benzetmede. 

‘İnsanlığın Solmaz Gülleri’ kendini bir solukta okutuyor. Dil arı, duru, imbiklenmiş bir anı dili. Öznellik ve nesnellik dengesi iyi kurulmuş. Çocuk dünyasıyla ilgili gözlemler ilginç. Sizi çocukluk günlerine alıp götürecek, içinizdeki çocukla yeniden yüz yüze getirecek bir kitap. Diline sağlık Bolulu.

2-